Ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ‘70 αναπτύχθηκαν νέες σχολές θεραπευτικής σκέψης και αντίστοιχα νέες πρακτικές στη θεραπευτική και συμβουλευτική υποστήριξη των ατόμων, οι οποίες ήταν προσανατολισμένες στη ΛΥΣΗ και λιγότερο στο πρόβλημα – στην ενδυνάμωση, όχι στην παθολογία, στην εμπειρία, όχι στην αυθεντία. Τέτοια πεδία σκέψης τροφοδότησαν με τα ευρήματά τους αυτό που αποκλήθηκε Φαινομενολογική Ψυχοθεραπεία της Συστημικής Αναπαράστασης. Η μέθοδος της Συστημικής Αναπαράστασης, όταν εφαρμόζεται από έναν Συντονιστή ακολουθώντας πεδία από τα παραπάνω μοντέλα εργασίας, μας παρέχει μοναδικές δυνατότητες προς την ΛΥΣΗ, αφού αποτελεί Φαινομενολογική Μέθοδο και ασχολείται με τις συστημικές σχεσιακές δυναμικές, οι οποίες μας δίνουν μια πληθώρα πληροφοριών σε σχέση με το αίτημα που τίθεται από τον ενδιαφερόμενο.